Er zijn zo van die dagen dat ik met
mezelf helemaal geen blijf weet. Op zo’n dagen pieker ik me suf. Wat wil ik
doen met mijn leven? Waarom loopt mijn leven niet zoals gepland? Waar gaat dit
naartoe? Hoe verander ik bepaalde dingen? Soms raak ik dezelfde dag nog uit zo’n
dip en zit ik vol levenslust om het vanaf de dag daarna volledig anders aan te
pakken. Helaas was vandaag niet zo’n dag en schrijf ik dit terwijl ik nog steeds
bokkig, onzeker en even ongelukkig ben. Bestond er maar een knopje dat het
piekeren even uit kon zetten.
Het ergste is dat ik niet eens
deftig weet wat precies de aanleiding is waarom ik me zo voel. Drie minuten
later voel ik me dan heel oneerlijk ten opzichte van mezelf want moest ik
eventjes diep genoeg graven, dan zou ik het wel weten misschien. Dat doe ik dan
weer niet, uit angst? Angst om even heel wat verdriet te voelen? Angst om
misschien bepaalde dingen onder ogen te zien? Op dit moment denk ik dat het allebei
wel redenen zijn.
Weet je wat het is? Ik ben nu iets
voorbij midden twintig en ik voel me soms zo belachelijk eenzaam. Ook al heb ik
goede vrienden, een goede band met mijn familie, toch zijn er momenten dat ik
me heel erg alleen voel. Ik mis ook wel een partner. Iemand die af en toe eens over
mijn hoofd wrijft, me gewoon aankijkt en me daardoor het gevoel geeft dat alles
wel goed komt. Hoe stom het voor sommige mensen ook kan klinken, ik voel mijn
biologische klok tikken. Dan geen partner hebben, maakt het ook nog lastiger.
Er zijn momenten geweest dat ik
echt zocht. Ook al wilde ik niet zoeken, ik deed dat toch en ik kon er niet mee
stoppen. Elke man die ik tegen kwam werd onmiddellijk gescreend op het al dan
niet zijn van relatiemateriaal. Nu probeer ik dat al een tijdje niet meer te
doen. Ik had besloten even niet meer weg te gaan, met mensen iets leuks te doen
zonder dan vreemden tegen te komen. Dat hielp enorm. Het is als een soort
verslaving waar je van af moet precies. Nu kan ik weer gewoon over straat lopen
zonder mannen te screenen.
Misschien ben ik ook gewoon te
veeleisend voor mezelf. Of verwacht ik te veel van het leven. Mensen zeggen me
steeds dat alles wel goed komt. Ik hoor me diezelfde dingen zeggen tegen andere
mensen. Tegelijkertijd besef ik dan steeds dat die woorden niet eens helpen, integendeel.
Soms wou ik dat er een klein mannetje op mijn schouder zat dat me kon zeggen welke
keuzes ik wel en niet moet maken en waarom.
Op dit moment zegt dat mannetje dat
ik moet gaan slapen, ook al slaap ik nooit zo vroeg. Nu slapen, dan is het sneller
morgen en hopelijk is dan de bui over. Al is dat dan eerder de kop in het zand
methode dan een oplossingsgerichte aanpak van het probleem. Vandaag moet dat
maar even volstaan.
Liefs
Ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten