Er is niet veel dat ik ooit echt heb gewild in mijn leven.
Doelen, zoals ze dat noemen, had ik niet per se voor ogen. Ik wist niet wat ik
wilde worden, had geen bijzondere passie voor iets en dus voelde ik me vaak wel
wat verloren. Ik miste iets, al wist ik nooit wat. Ondertussen heb ik wel
bepaalde dingen gevonden die me meer interesseren dan anderen, maar uiteindelijk
zijn die er allemaal toevallig en door omstandigheden gekomen. Het ergste van
al is dan misschien dat ik er niets mee doe. Ik zou gewoon niet weten wat. Ik
besef dat ik nog steeds een soort van stuurloos ben, hoe graag ik ook zou
willen dat ik dat niet ben. Je vraagt je dan misschien af waarom ik er niets
aan doe? Waarom ik geen uitdagingen aanga, nieuwe dingen opzoek, enzovoort. Het
antwoord is omdat ik het niet kan. Ik heb dagen dat ik opsta, boordevol
plannen, en dan komt het er toch niet van. Er zijn momenten dat ik het druk heb
en dan maar verschillende lijstjes maak met dingen die ik moet doen, dingen
waardoor ik me gelukkiger ga voelen. Toch komt het er niet van. Dan heb ik tijd
en lig ik liever in mijn bed, zit ik in de zetel of verzet ik mijn zinnen door
een stapje in de wereld te zetten.
Het enige dat ik altijd wist, was dat ik mama wilde worden
en ook ik droom, net als zoveel andere vrouwen, van een perfect gezin. Hoe kan
het ook anders. Het leven loopt echter niet altijd zoals je zou willen. Je hebt
niet alles te kiezen, ook al zijn er mensen die menen van wel. In zekere zin
klopt dat ook. Ik beëindigde zelf mijn stabiele relatie en koos er dus in die
zin voor om even alleen verder te gaan. Toen koos ik voor mezelf. Ik voelde dat
ondanks het feit dat hij een goede partner was en onze relatie heel goed liep,
ik niet gelukkig zou worden met hem. We verschilden te veel voor mij en ik
miste diepgang. Het was een moeilijke keuze, maar één waarvan ik nooit spijt heb
gehad. Al denk ik nu soms met weemoed terug aan die tijd. Ik ben nu een tijdje
vrijgezel en ondanks dat ik mannen date vind ik niet wat ik wil of vinden zij
in mij niet wat zij willen. Mijn hart is al meermaals gebroken geweest, maar
ook ik heb er al gebroken.
Ik val steeds op de foute mannen en de goede mannen duw ik
weg. Dat besef ik iedere keer weer. Hoe stop je daar mee? Ik heb boeken
gelezen, ik ben al een hele tijd in therapie waar ook dat onderwerp aan bod
komt en ik praat er openlijk over met anderen. Het lukt me niet om ervan af te
geraken. Wat ben ik dan weer streng voor mezelf. Ik verwijt het mezelf, vind
mezelf dan zwak en slinger mezelf van alles naar het hoofd terwijl ik vaak
verder ga met wat me dan net mee ongelukkig maakt.
Dan komen we bij de kern van de zaak. Even toch. Ongelukkig
zijn. Depressief zijn? Ja hoor. Al is het onderdeel mannen natuurlijk niet de enige
oorzaak daarvan. Verloren zijn en jezelf terugvinden. Hoe doe je dat? Hoe overwin
je iets als je het al zo lang probeert en al zo veel hebt gedaan? Met vallen en
opstaan, vallen en opstaan, vallen en opstaan. Wat is het vermoeiend. Je beseft
dat pas als je het zelf mee maakt. Ook dan realiseer je je pas hoe hard en
veroordelend je soms zelf voor mensen was, hoe snel je een stempel op iemand zet
en hoe oneerlijk dat is.
Meer hierover lees je snel. Maar voor nu… Ben ik open genoeg
geweest, wat niet altijd van mijn gewoonte is.
Liefs
Ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten