De bui waar ik in vorige post over
sprak, is toch nog even blijven hangen. Vandaag is daar eindelijk verandering
in gekomen. De zon scheen en ook al is het buiten nog steeds erg koud, toch
doet het me aan de zomer denken en ernaar verlangen. De lente komt er aan, denk
ik dan, en dat vind ik een heel leuk seizoen. Het ontluiken van de bloemetjes,
weer wakker worden als de vogeltjes fluiten, de bladeren die weer aan de bomen
komen, de eerste zonnestralen die prettig aanvoelen, een eerste keer een terrasje
doen, fleurige kleedjes dragen, …. Er zijn vele kleine momenten tijdens dat seizoen
dat ik oprecht kan genieten. Ik sta dan versteld van de schoonheid van de
natuur en van de kleine dingen in het leven die me gelukkig maken. Het doet me
ook telkens beseffen dat het leven kort is en ik er op zo’n momenten intens van
moet genieten.
Als ik naar de maatschappij kijk
tegenwoordig besef ik dat dat genieten voor iedereen een heel andere vorm heeft
gekregen. Sommigen willen jong zijn en genieten van reizen, feesten, hun
carrière, … Ze willen ongebonden zijn en kiezen daar bewust voor. Er zijn dagen
dat ik die visie mooi vind, maar er zijn ook dagen dat die visie me ergens heel
erg vreemd lijkt. Ook ik geniet van die zaken, maar voor mij is er meer nodig.
Ik geniet nog meer van de momenten met de meest dierbare mensen om me heen. Plots
kunnen die momenten er namelijk niet meer zijn en daar ben ik wel eens bang
voor. Daarom begrijp ik mannen en vrouwen die bewust een hele tijd vrijgezel
zijn omdat ze nog niet gebonden willen zijn niet. Liefde is, ondanks dat het je
veel verdriet kan doen, toch één van de mooiste dingen die er is? Ik denk dat
er over weinig onderwerpen meer inkt is gevloeid dan over liefde. Het is ook
vaak een veelgebruikt onderwerp in muziek, toneelstukken, dans en films.
Tijdens de lenteperiode voel ik ook
enige vorm van romantiek bij mezelf opborrelen. Misschien daarom dat ik nu weer
even helemaal niet begrijp hoe je van de liefde kan gaan lopen, al maak ik me
er zelf ook schuldig aan, al is dat eerder onbewust en besef ik dat vaak pas
achteraf.
Ik heb het al meegemaakt dat ik een
hele leuke jongen datete en we verliefd werden. Plots nam hij afstand en zei hij
dat hij voelde dat er meer in zat en hij dat op dat moment nog niet wilde. Ik
hoorde achteraf dat hij met heel veel vrouwen sliep. Nachten heb ik er van wakker
gelegen. Ergens besefte ik dat hij mijn gepieker niet waard was. Ik verweet
mezelf mijn naïviteit, al wist ik dat ik het echt niet had kunnen weten. Toen
ik hem daar een tijd later over aansprak zei hij dat zijn gevoelens toen
oprecht waren. Ik heb veel gelezen en las altijd dat als een man zei dat hij ‘er
niet klaar voor was’, hij eigenlijk gewoon niet voldoende geïnteresseerd was. Bij
deze man kon ik dat niet geloven, stiekem nog steeds niet. Ook al zou ik het
puur voor mezelf wel willen geloven, toch geloof ik liever in de zijn oprechtheid
en weiger ik het als oppervlakkig te zien. Naïef, toch? Ach, de zon schijnt, romantiek
komt er aan, althans toch in mijn verbeelding, en dan blijf ik het goede in de
mensen nog meer dan anders zien.
Liefs
Ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten